Diagnoza

Od czego zacząć?

Proces diagnostyczny najlepiej rozpocząć od wizyty u lekarza pierwszego kontaktu lub neuropsychologa. Taka diagnostyka może obejmować:

• Wywiad lekarski – rozmowę lekarza z pacjentem i jego partnerem (rodziną lub znajomym). Ważne, by specjalista otrzymał jak najwięcej informacji od obu stron. Dlatego jako opiekun zabierz  do  gabinetu  dokumentację  medyczną, wszystkie aktualne leki, które przyjmuje bliska ci osoba (w tym – witaminy i suplementy), a także zapisz to, co uważasz za niepokojące lub dziwne w jej zachowaniu. Jeśli to możliwe, w porozumieniu z chorym nagraj telefonem sytuacje, które wydają się wam obojgu niecodzienne lub problematyczne. Każdy szczegół może okazać się istotny dla specjalisty.
• Badania krwi i moczu – prowadzone w celu wykluczenia innej choroby, która mogłaby być przyczyną objawów zbliżonych do demencji. Lekarz rodzinny może skierować pacjenta na dalszą diagnostykę do specjalisty – neurologa, geriatry lub psychiatry.

Pamiętaj,  precyzyjna  diagnoza  wymaga  czasu.  Lekarz  rodzinny  bądź  specjalista  może  wystawić  skierowanie  do  neuropsychologa, który następnie wykona szereg testów diagnostycznych. Przygotuj się na czasochłonne badania  –  specjalistyczne  testy  mogą  trwać nawet kilka godzin, ale są niezbędne, by poprawnie ocenić formę demencji.

Lekarz specjalista może także rozszerzyć diagnostykę o badania obrazowe mózgu, takie jak tomografia komputerowa lub rezonans magnetyczny, a w przypadkach podejrzenia demencji u młodej osoby – dodatkowo o badanie płynu mózgowo-rdzeniowego. Wiodącymi specjalistami w diagnostyce są neurolog, geriatra i psychiatra.

Kiedy szukać wsparcia?

Jeżeli  diagnoza  potwierdzi  objawy  demencji, to właśnie jest właściwy czas na poszukiwanie wsparcia. Możesz mieć wrażenie, że na początku z łatwością poradzisz sobie ze wszystkim samodzielnie, więc na organizowanie pomocy przyjdzie jeszcze pora. Niewykluczone, że istotnie pierwszy etap demencji przebiegnie łagodnie. Pamiętaj jednak, że potrzeby bliskiej ci osoby będą się zmieniać w miarę postępu choroby i może być ci trudno wskazać moment, kiedy pomoc okaże się już niezbędna.

Dlatego najlepiej z wyprzedzeniem ustalić z rodziną podział obowiązków. Zastanów się, kto może ci pomóc, porozmawiaj z rodziną o chorobie, opowiedz, na jakie zmiany w zachowaniu mamy czy cioci powinniście być przygotowani. Przekaż bliskim ten przewodnik, aby mogli lepiej zrozumieć, jak wyglądają poszczególne etapy choroby. Nigdy nie jest za wcześnie, aby porozmawiać o tym, jak możecie nawzajem sobie pomóc.